Diep zwart en wit licht
Felle kleuren omringen de geportretteerde personen op de grote doeken van Anne Forest. Hun gezichten zijn steevast zwart. Forest toont geen glanzende gelaten maar peilt de gevoelswereld van de mens in het schilderij. Die blijkt zo diep als het zwarte gat, daaruit ontsnapt geen licht meer. Of: er is geen kleur om die rijkdom in de ziel weer te geven en daarom is het gezicht zwart, of gaat het juist om geblakerde of getormenteerde zielen ten overstaan van de zo fleurige en happy-go-lucky hedonistische maatschappij?
Dominique Ebbeng antwoord in fel wit en dito kleuren. Dieprood knettert je tegemoet als geronnen bloed. Zo vreemd is dat niet, want Ebbeng toont slachtoffers van misdaden die in een plas bloed of ijselijk versteend in het kille blauwe licht van een mortuarium lijken te liggen. Bacon-achtig verwrongen, in onnatuurlijke stijfheid. Wat is er gebeurd? Wie is deze anonieme persoon? Waarom zou ik dit willen zien? Voyeuristisch ongemakkelijk voel je je bijna. Geen context, niets daarvan en toch is de menselijke fantasie er als de kippen bij om met verhalen achter het getoonde beeld op de proppen te komen. Net als bij Forest, maar vanaf de andere kant, lijkt het wel; als het zwart dat uit het wit komt.
Dominique Ebbeng antwoord in fel wit en dito kleuren. Dieprood knettert je tegemoet als geronnen bloed. Zo vreemd is dat niet, want Ebbeng toont slachtoffers van misdaden die in een plas bloed of ijselijk versteend in het kille blauwe licht van een mortuarium lijken te liggen. Bacon-achtig verwrongen, in onnatuurlijke stijfheid. Wat is er gebeurd? Wie is deze anonieme persoon? Waarom zou ik dit willen zien? Voyeuristisch ongemakkelijk voel je je bijna. Geen context, niets daarvan en toch is de menselijke fantasie er als de kippen bij om met verhalen achter het getoonde beeld op de proppen te komen. Net als bij Forest, maar vanaf de andere kant, lijkt het wel; als het zwart dat uit het wit komt.
Ziel
In hun foto- en filminstallaties zitten Marleen Özgür & Emmanuel Adjei, werkend als kunstenaarsduo hun onderwerp dicht op de huid. Ze kijken recht in de ogen, die de blik ontwijken alsof de toeschouwer te dichtbij komt en daarmee een deel van de identiteit wil stelen. Het gezicht en de ogen als spiegel van de ziel? Dan ook de keerzijde: de trotse blik, fier vooruit de lens in. Trots op wat je bent.
De kracht van ‘Young & Inspired’ ligt erin dat het Galerie SANAA gelukt is om zeer divers werk niet in hard contrast op elkaar te laten botsen. Dan had de bezoeker de scherven zelf moeten proberen te lijmen tot een verscheurd spel van vraag en antwoord. Dat kan nog steeds en daartoe nodigt de tentoonstelling ten zeerste uit, maar dat het spelen voldoening geeft, komt nu juist doordat de botsing uitblijft en de verschillende stijlen en werkvormen veeleer tegen elkaar aan schurken, wrijven, krabben, kietelen, aaien, neigen en afstoten of samen optrekken. Daarmee ontstaat één beeld dat bol staat van de bloedstollende contrasten en tegenstellingen, maar ook barst van convergentie en interferentie. Het is precies daar waar ‘Young & Inspired’ nog lang na het zien van de expositie vragen blijft stellen en hoewel figuratief, meer nog dan vele abstracte kunst, een eenduidig antwoord in het midden laat.
(c) Lucy, 29 november 2011. Tekst: Sven Schlijper
De kracht van ‘Young & Inspired’ ligt erin dat het Galerie SANAA gelukt is om zeer divers werk niet in hard contrast op elkaar te laten botsen. Dan had de bezoeker de scherven zelf moeten proberen te lijmen tot een verscheurd spel van vraag en antwoord. Dat kan nog steeds en daartoe nodigt de tentoonstelling ten zeerste uit, maar dat het spelen voldoening geeft, komt nu juist doordat de botsing uitblijft en de verschillende stijlen en werkvormen veeleer tegen elkaar aan schurken, wrijven, krabben, kietelen, aaien, neigen en afstoten of samen optrekken. Daarmee ontstaat één beeld dat bol staat van de bloedstollende contrasten en tegenstellingen, maar ook barst van convergentie en interferentie. Het is precies daar waar ‘Young & Inspired’ nog lang na het zien van de expositie vragen blijft stellen en hoewel figuratief, meer nog dan vele abstracte kunst, een eenduidig antwoord in het midden laat.
(c) Lucy, 29 november 2011. Tekst: Sven Schlijper