Mijn ouders hebben een tweede huisje in Friesland. Het is piepklein, en ligt verstopt tussen de weilanden achter een plukje bomen en struiken. Mijn ouders kochten het toen mijn zusje en ik net tot de puberteit waren toegetreden. Vandaar dat wij het huisje niet zoveel frequenteerden als mijn ouders: hun vertrek naar het noorden bood ons thuis in de stad ongekende mogelijkheden.
Toch gingen wij af en toe mee, bijvoorbeeld om huisdieren te begraven. De eerste bezoeken maakten diepe indruk. Er heerste een schrikbarende sterfte, daar op het platteland. Het huisje en vooral de tuin lagen bezaaid met lijkjes, al dan niet in stukken gescheurd. Je kon er geen stap verzetten of je stond bovenop het stoffelijk overschot van een vogel, muis, slak of vlinder. Zoveel vermorzeld leven had ik nog nooit bij elkaar gezien.
Ook waren er ontelbaar veel spinnen, zoals te verwachten valt waar de dood regeert. Een bezoek aan het toilethok buiten in de tuin was daarom een hachelijke onderneming. De tocht begon met het ontspinnen van mijn klompen, het enige schoeisel dat tegen onze Friese tuin was opgewassen. Ik joeg de eventueel in mijn klompen gehuisveste spinnen weg door ze hard tegen de vloer te bonken.
Daarna kloste ik naar de wc, waarbij ik onderweg meerdere kleverige spinnendraden doorkliefde. Ik opende de deur en inspecteerde de situatie. Kon ik naar binnen zonder mijn hoofd in een vers web te steken? Dan een blik in de wc-pot. Als er een dode spin in dreef, spoelde ik die weg met een emmer water. Na controle van de hoeken en muren nam ik voorzichtig plaats op de wc-bril, met mijn broek zo min mogelijk afgestroopt. Ik streek voortdurend met mijn handen langs mijn benen en maakte kleine pasjes op de plaats. Dit ter ontmoediging van spinnen op doorreis.
Tegenwoordig kom ik nog zelden levende spinnen tegen, want ik woon in een jong gebouw. Maar ik verwacht, dat ik de volgende keer dat ik er een zie koelbloedig zal blijven. Ik heb namelijk vriendschap gesloten met een dode spin. We ontmoetten elkaar op de markt. Toen ik hem tussen de mineralen en opgezette vlinders zag liggen, rilde ik van afschuw. Pas in tweede instantie rook ik mijn kans. Ik bestudeerde hem eens goed. Een ingelijste vogelspin, zo groot als een uitgespreide hand. Zijn lijf was her en der lelijk ingedeukt, en hij had een raar glansje. Op een strookje papier dat tussen zijn poten was geplakt stond ‘Eurypeima spincrus.’ Verkeerd gespeld, ontdekte ik later. Ik kocht hem voor 35 euro. Vanuit ethisch oogpunt een kwalijke daad, want de handel in dode tropische spinnen is ongetwijfeld dubieus.
Inmiddels ben ik aan mijn Eurypelma Spinicrus gehecht geraakt, zoals hij daar slordig begraven ligt in zijn krappe lijstje. Hopelijk zal ik mij bij een volgend bezoek aan ons Friese knekelhuisje voor het eerst rustig kunnen ontlasten, omringd door nieuwe vrienden.
Richtje Reinsma
©LUCY, 18-5-2010
Toch gingen wij af en toe mee, bijvoorbeeld om huisdieren te begraven. De eerste bezoeken maakten diepe indruk. Er heerste een schrikbarende sterfte, daar op het platteland. Het huisje en vooral de tuin lagen bezaaid met lijkjes, al dan niet in stukken gescheurd. Je kon er geen stap verzetten of je stond bovenop het stoffelijk overschot van een vogel, muis, slak of vlinder. Zoveel vermorzeld leven had ik nog nooit bij elkaar gezien.
Ook waren er ontelbaar veel spinnen, zoals te verwachten valt waar de dood regeert. Een bezoek aan het toilethok buiten in de tuin was daarom een hachelijke onderneming. De tocht begon met het ontspinnen van mijn klompen, het enige schoeisel dat tegen onze Friese tuin was opgewassen. Ik joeg de eventueel in mijn klompen gehuisveste spinnen weg door ze hard tegen de vloer te bonken.
Daarna kloste ik naar de wc, waarbij ik onderweg meerdere kleverige spinnendraden doorkliefde. Ik opende de deur en inspecteerde de situatie. Kon ik naar binnen zonder mijn hoofd in een vers web te steken? Dan een blik in de wc-pot. Als er een dode spin in dreef, spoelde ik die weg met een emmer water. Na controle van de hoeken en muren nam ik voorzichtig plaats op de wc-bril, met mijn broek zo min mogelijk afgestroopt. Ik streek voortdurend met mijn handen langs mijn benen en maakte kleine pasjes op de plaats. Dit ter ontmoediging van spinnen op doorreis.
Tegenwoordig kom ik nog zelden levende spinnen tegen, want ik woon in een jong gebouw. Maar ik verwacht, dat ik de volgende keer dat ik er een zie koelbloedig zal blijven. Ik heb namelijk vriendschap gesloten met een dode spin. We ontmoetten elkaar op de markt. Toen ik hem tussen de mineralen en opgezette vlinders zag liggen, rilde ik van afschuw. Pas in tweede instantie rook ik mijn kans. Ik bestudeerde hem eens goed. Een ingelijste vogelspin, zo groot als een uitgespreide hand. Zijn lijf was her en der lelijk ingedeukt, en hij had een raar glansje. Op een strookje papier dat tussen zijn poten was geplakt stond ‘Eurypeima spincrus.’ Verkeerd gespeld, ontdekte ik later. Ik kocht hem voor 35 euro. Vanuit ethisch oogpunt een kwalijke daad, want de handel in dode tropische spinnen is ongetwijfeld dubieus.
Inmiddels ben ik aan mijn Eurypelma Spinicrus gehecht geraakt, zoals hij daar slordig begraven ligt in zijn krappe lijstje. Hopelijk zal ik mij bij een volgend bezoek aan ons Friese knekelhuisje voor het eerst rustig kunnen ontlasten, omringd door nieuwe vrienden.
Richtje Reinsma
©LUCY, 18-5-2010
