Spelen met licht
Een van de bijdragen is van Jolijn de Wolf. De Wolf studeerde in 2009 af aan de HKU Fine Art en won met haar eindexamenwerk de Jan Zumbrink Prijs, die dat jaar voor het eerst werd uitgereikt. De jury roemde haar werk om de rol die de fundamenten van de videokunst er in spelen: licht, het tweedimensionale en het verschijnen en verdwijnen. In de video Goudkoorts (2009) bijvoorbeeld zie je iemand verwoede pogingen doen een streep goud van de grond op te vegen. Af en toe, want soms wordt het beeld zwart en zien we niets. De videoinstallatie reageert op de hoeveelheid zonlicht. Hoe meer licht hoe vollediger het beeld van de graver, dat weer verdwijnt zodra er een wolk voor de zon schuift. Net als het goud overigens, want dat is niet meer dan een streep zonlicht. Vorm en inhoud vallen mooi samen.
De Wolf typeert haar werk als een zoektocht naar de waarheid over hoe de wereld in elkaar zit. In de westerse wereld domineert de ratio teveel, vindt ze. Wanneer we meer gebruik zouden maken van intuïtie zouden we er beter in slagen verbinding te maken met de wereld om ons heen en met ons eigen innerlijk. In haar werk probeert De Wolf momenten te vangen waarop die verbinding tot stand komt (of juist duidelijk ontbreekt). De notie van tijd lijkt in de meeste video's afwezig. Er is geen verleden, geen toekomst en geen verhaal, maar alleen een nu; een betekenisvol moment. Ze werkt volgens een vast format. De video's zijn meestal kort en hebben een eenvoudige opbouw: er is één persoon en één actie. In De vrouw van Lot, dat ze in 2011 tijdens een verblijf in Suriname maakte, is het een vrouw die stil staat aan de rand van een rivier, bedekt met een dikke laag wit poeder. Langzaam komt ze tot leven en slaat het stof van zich af.
In de video In between (2011) die tijdens de filmavond Play wordt gedraaid, speelt De Wolf met de beeldscherpte. Vormen vervagen, verdwijnen en komen weer tevoorschijn. Waar je eigenlijk naar kijkt wordt pas aan het eind van de film onthuld.
(c) LUCY, 5-7-2013. Tekst: Marjolein Sponselee
De Wolf typeert haar werk als een zoektocht naar de waarheid over hoe de wereld in elkaar zit. In de westerse wereld domineert de ratio teveel, vindt ze. Wanneer we meer gebruik zouden maken van intuïtie zouden we er beter in slagen verbinding te maken met de wereld om ons heen en met ons eigen innerlijk. In haar werk probeert De Wolf momenten te vangen waarop die verbinding tot stand komt (of juist duidelijk ontbreekt). De notie van tijd lijkt in de meeste video's afwezig. Er is geen verleden, geen toekomst en geen verhaal, maar alleen een nu; een betekenisvol moment. Ze werkt volgens een vast format. De video's zijn meestal kort en hebben een eenvoudige opbouw: er is één persoon en één actie. In De vrouw van Lot, dat ze in 2011 tijdens een verblijf in Suriname maakte, is het een vrouw die stil staat aan de rand van een rivier, bedekt met een dikke laag wit poeder. Langzaam komt ze tot leven en slaat het stof van zich af.
In de video In between (2011) die tijdens de filmavond Play wordt gedraaid, speelt De Wolf met de beeldscherpte. Vormen vervagen, verdwijnen en komen weer tevoorschijn. Waar je eigenlijk naar kijkt wordt pas aan het eind van de film onthuld.
(c) LUCY, 5-7-2013. Tekst: Marjolein Sponselee
