Herinneringen versus het nu
Eva Spierenburg (1987) woont en werkt in Utrecht en bevraagt de rol van identiteit en zelfbewustzijn van de hedendaagse (jonge) mens in een complexe, snel veranderende en almaar groeiende (buiten)wereld. Het individu wordt in het werk van Spierenburg veelal teruggeworpen tot houvast in de eigen (jeugd)herinneringen; een tijd vaak waarin symboliek en tactiliteit van materiaal in de ontdekking van de wereld een grote rol speelden. Waar persoonlijke ontwikkeling steeds meer een kwestie is van voortdurende herdefiniëring van identiteit, presenteert Spierenburg verschuivende contexten en een wordingsproces van haarzelf in de werken.
Herkenning
Spierenburgs veelal grote, maar soms ook bijna ‘schattig’ kleine schilderijen combineren klassieke schildertechnieken met postmoderne toevoegingen van paraffine of tape. Sterke gevoelens vinden symbolisch houvast en bevestiging in de vorm van handen, ogen en vogels die als een rode draad door de werken opduiken. Gevoelens als schaamte, kwetsbaarheid of eenzaamheid, maar ook: de betrouwbaarheid van de zintuiglijke waarneming of van het geloof in een (af)god. Gevoelens van absolute vrijheid versus regels, van volwassenheid en de daarmee verbonden 'maskers' en de naïeve, oprechte kindertijd. Deze gevoelens zijn van alle tijden en vrijwel universeel herkenbaar in de ontwikkeling van kind tot volwassene en daarna. Spierenburgs kracht ligt in het tonen van de bijna logische vanzelfsprekendheid in die herkenning.
Menselijk
Guy Woueté (1980) uit Kameroen, studeert aan de Amsterdamse Rijksakademie en zoekt net als Spierenburg naar identiteit en houvast. Hij vindt die in gemeenschappelijkheid van menselijkheid; soms politiek beladen, soms neutraal. Zo toont hij in zijn videokunst raciaal zwart en wit in confronterend contrast vooral als menselijk. Ongelijkheid op economisch gebied toont hij vooral als verlies van menselijkheid en medemenselijkheid ofwel mededogen, wat toch een gedeelde menselijke eigenschap zou behoren te zijn. Zien wij raciale verschillen inderdaad echt niet meer? Hebben wij wel mededogen? De realiteit is sterker dan fictie en Woueté toont een gemeenplaats, een gemeenschappelijke plaats waaraan we wellicht vaak voorbijzien. Woueté vestigt daarop de aandacht met zijn videokunst en fotografie, die soms tot abstractie wordt teruggebracht, maar altijd zijn grondvesten kent in de realiteit en het herkenbare.
Acteurs in de condition humaine
De mens in Woueté’s werken is vaak zoekend, als een vooruitgestoken hand wier vingers een muur aftasten. Ook hij benadrukt zo tactiliteit in zijn werk. Daarnaast spelen rituelen een belangrijke rol. Het wassen van lichaam en kleren, maar ook het ritueel (?) van oorlog voeren en de strijd als een menselijk gegeven. Het reinigen van lijf en leden is wellicht ook te zien als het afleggen van zonden, zoals het wassen in een heilige rivier. Alle mensen zijn immers op zoek naar houvast, naar definitie in het hier en nu, waar ter wereld dan ook. Als acteurs in een decor dat steeds verandert. Bijna-acteurs zonder een ander script dan het voortgaande spel in de condition humaine.
Galerie Sanaa
Acting as Almost, Eva Spierenburg en Guy Woueté
20 november – 2 januari
Jansdam 2, Utrecht
wo t/m za 13-18 uur
(c) LUCY, 2-12-2010. Tekst: Sven Schlijper
Galerie Sanaa
Acting as Almost, Eva Spierenburg en Guy Woueté
20 november – 2 januari
Jansdam 2, Utrecht
wo t/m za 13-18 uur
(c) LUCY, 2-12-2010. Tekst: Sven Schlijper