Schurend Paradijs toont een reeks kunstenaars die een blik gunnen op het paradijs. Zowel de meest ideale voorstelling daarvan als kanttekeningen bij dit concept. Het is een uitbundige tentoonstelling die de grauwheid en eentonigheid van deze tijd doorbreekt met kleurrijke vergezichten en overdadige verbeeldingskracht. Zo laat LOLA Landscape een groene oase oprijzen tussen de betontegels. Sur le pave la plage? Dit is veel meer dan dat. Ook andere werken gaan net dat stapje verder. Hadassah Emmerich betovert met een zinderende wandschildering in heldere kleuren en een reeks werken waarin een fysiek, erotisch paradijs doorschemert. Het ultieme antwoord op alle huidhonger van de afgelopen twee jaar.
En zo zijn er meer werken die de zintuigen prikkelen. Een weelderig tapijt van Alexandra Kehayoglou dat zich als een landschap voor je uitstrekt. Je mag je schoenen uittrekken en te voet een weg zoeken tussen de draden van bos en weiland in dit domein. Of je kunt wegdromen in de roze wereld van MAISON the FAUX, die in een glitterlandschap in een vitrine en videobeelden op de wanden op je afkomt. Tanja Smeets tovert met Onder het plaveisel wervelen de wortels een dromerig landschap tevoorschijn dat natuurlijk lijkt maar het zeker niet is. Ze werkt met veel onnatuurlijke materialen en bouwt daarvan een omgeving die organisch en natuurlijk lijkt. En zelfs in beweging. Een subtiel geluid dringt zich op en de plastic objecten blijken tot leven te komen. Is dit de natuur van de toekomst?
Zeker niet het hele paradijs is idyllisch, de titel van de tentoonstelling verraadt dat al. Soms lijken dingen mooi, maar zijn dat niet. Of het hangt af van je perspectief. Wat bijvoorbeeld als je als reddich blad ligt te glimmen in de supermarkt? Een fancy, high tech omgeving, maar ver weg van je natuurlijke habitat. Scherper nog wordt het bij Marcel Pinas, die een massagraf tevoorschijn tovert. Dit is niet het paradijs. Dit zijn de slachtoffers die gemaakt worden bij het zoeken naar goud. Het paradijs van de een is de hel van de ander.
Zo schuift de expositie heen en weer tussen schrijnende en schitterende beelden. Met los daarvan in techniek betoverend mooie werken. Een gifgroene sterrennacht van Michael Raedecker, een unheimisch én aanlokkelijk onderkomen bij Olphaert den Otter, een duistere waterval bij Erwin Olaf, een paradijselijk bos bij Maria Klabin en natuurlijk ontbreekt ook het schuldig landschap van Armando hier niet.
In de nabijgelegen Elleboogkerk wacht daarna een spectaculaire toegift. Gijs Frieling beschilderde - met een team - in drie weken alle wanden in de kerk. Een hedendaagse kruisgang, die vooral lijkt te gaan over dromen van het paradijs terwijl we wegzinken achter een beeldscherm. Die virtuele werkelijkheid waarin we vergeten echt aanwezig te zijn. Wandvullend in kleuren die passen bij de christelijke iconografie. Een mooi contrast met de installatie van Breure en Van Hulzen. Zij zetten hier een reeks kantoorslaven neer die een eigen paradijs imiteren. Deze uit kantoortafels en pruiken summier opgebouwde personages proberen te communiceren in de taal van de vogels. Wat jammerlijk mislukt. Van echt contact is geen sprake, niemand lijkt te luisteren. Zo leven we kennelijk ook in het paradijs langs elkaar heen.
Een wonderlijke tentoonstelling kortom. Die je in een keer wakker schudt uit de lockdown lethargie. Het lijkt wel lente. We leven weer.
Toch?
JA!
Schurend Paradijs t/m 3 juli 2022
Kunsthal KadE, Amersfoort
www.kunsthalkade.nl
Met werk van: Sander Breure & Witte van Hulzen, Hadassah Emmerich, Gijs Frieling, Anne Duk Hee Jordan, Alexandra Kehayoglou, LOLA Landscape Architects, MAISON the FAUX, Paul Morrison, Marcel Pinas, Tanja Smeets, Philip Vermeulen, Melanie Smith (installaties) en Armando, Sebastiaan Bremer, Sanam Khatibi, Maria Klabin, Friedrich Kunath, Simphiwe Ndzube, Erwin Olaf, Olphaert den Otter, Michael Raedecker, Marina Rheingantz, Rinus Van de Velde, Matthew Wong (schilderijen).
© LUCY, 11-2-2022, tekst en foto's Marjolein Sponselee
